ROZDZIAŁ 01 "Zmiana"

" (...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze."

J.K Rowling

Lato 1998
4/5 czerwca

     Za oknem szalał chłodny wiatr, który nie zachęcał do wyściubienia nawet nosa na dwór w czwartkowy wieczór. Po przybrudzonych oknach baru spływały ciężkie krople deszczu, pozostawiając na nim smugi, ku zdenerwowaniu właścicielki lokalu. To ona zajmowała się doprowadzaniem baru do stanu użyteczności po każdym wieczorze.
     Przy ladzie stał młody barman z srebrnych kolczykiem w uchu. Z powodu małego ruchu, czyścił blat, co jakiś czas zerkając na jednego z niewielu klientów, siedzących w lokalu. Był nim przystojny, młody blondyn, trzymający szklaneczkę z whisky. Spokojnie popijał trunek i rozglądał się za każdym razem, gdy ktoś wszedł do baru, czyli przeciętnie raz na pół godziny. Wiedział, że pije nieźle rozwodnioną whisky, choć ceny w tym barze były niemożliwie kosmiczne. Oczywiście, jak na mugolskie standardy.

     W pomieszczeniu znajdował się tylko jeden czarodziej – on sam. Od miesiąca nie pojawiał się w żadnym miejscu, gdzie mógłby zobaczyć go jakikolwiek czarodziej. Miał dość oskarżających spojrzeń, które raczyły go na każdym kroku. Jakby to on był samym Czarnym Panem i odpowiadał za to, że w prawie każdej rodzinie magicznej, brakuje chociaż jednego jej członka.

     To było właśnie cudowne w świecie mugolskim – anonimowość. Nikt go nie znał i nic nie mógł zarzucić. Nie było wyrzutów, tylko tajemnicze uśmieszki i puszczanie oka przez dziewczyny, kiedy ruszał z dwoma drinkami w ich stronę. Zawstydzenie, kilka komplementów i przebijanie udawanej bariery "bycia trudną zdobyczą". Ich mieszkanie, zapewnienie, że pierwszy raz tak robią, noc i wyjście bez pożegnania. Codzienny schemat życia chłopaka. Wiedział, że nie jest to w porządku, ale nie obchodziło go to ani trochę. Niewyobrażalnie potrzebował bliskości i tego coś, choć sam nigdy by się przed sobą do tego nie przyznał.

      Był sobie zwykłym draniem z niesamowitym uśmiechem i niecodziennym imieniem, które każdą z jego przypadkowym dziewczyn fascynowało. Pod warunkiem, że nie był tego dnia Jamesem Miller, Tomem Peterson czy Thomasem Wood. Czasami udawało mu się przedstawić jako François Molière, jeżeli nudziło mu się na tyle, aby poudawać francuski akcent. Za to ich imiona wciąż się powtarzały. Takie zwyczajnie – mugolskie. Kathy, Alice, Betty, Lucy. On był w ich mniemaniu czymś nowym, zagadkowym. A one w jego tylko następną przygodą i osobą, na które może wydać swoją małą fortunę, która co tydzień była wysyłana przez samotną matkę z liścikiem i prośbą, aby wreszcie pojawił się w domu.

      Malfoy Manor. Nie chciał tam wracać i nie zamierzał. Wszystko przypominało mu o niedawno przebytym koszmarze, więc nie czekając na nic, po prostu zostawił tam samą matkę. W tym wielkim, ponurym domostwie. Jego ojciec trafił do Azkabanu, gdzie według Wizengamotu przechodzi coś takiego jak reso..., resoc, resocjonizację, resowinizacje, resocjalizację? Tak to było? Na pewno coś z tego. Kolejna bzdura, którą nawet nie umiał wymówić. On sam cudem wywinął się od kary. Prawdopodobnie ze względu na swój wiek.

      Drzwi do baru otworzyły się i do środka wleciał podmuch zimnego, londyńskiego powietrza. Po chwili drzwi zamknęły się z trzaskiem, a wszyscy zwrócili uwagę na młodą dziewczynę, która właśnie weszła. Była wysoka, smukła i urodziwa. Każdy mężczyzna przebywający w pomieszczeniu pomyślał tylko o jednym i było to całkowicie zrozumiałe. Wszyscy chcieli jej postawić drinka, choć widać było, że nie ma ukończonych nawet 18 lat. Barman też zwrócił na to uwagę i ruszył w jej stronę z zaciętą miną. Lecz ona uśmiechnęła się do niego (ładny uśmiech, pomyślał blondyn) i odpowiedziała na jego pytanie szeptem.

      Mężczyzna przestał robić kłopoty i dziewczyna usiadła przy barze, rozglądając się dyskretnie po sali. Przez moment spojrzenia blondyna i dziewczyny spotkały się ze sobą, a przez jej twarz przemknął wyraz uprzejmego zaciekawienia. Po chwili odwróciła wzrok i zamówiła coś do picia.

      Blondynowi wydawało się, że skądś ją zna, ale jego umysł był tak przyćmiony alkoholem, że nie mógł sobie przypomnieć kim jest owa dziewczyna. Odstawił szklaneczkę i ruszył w jej stronę pewny siebie. Poczuł, że dziś ta dziewczyna musi być jego. Podszedł do niej i usiadł obok, olśniewając ją swoim tajemniczym uśmiechem, który niestety, nie zrobił na niej wrażenia jak na wszystkich dziewczynach.

     - Cześć – powiedział, nie zniechęcając się jej chłodną miną. Nie odpowiedziała tylko kiwnęła głową i chłopak zaczął pożądać ją jeszcze bardziej. - Mogę postawić ci drinka? - zapytał, choć wcale nie oczekiwał na odpowiedź tylko machnął ręką na barmana, pokazując na dwie whisky.

      Chłopak męczył się przez cały wieczór i choć nieco topornie szła rozmowa, a dziewczyna sprawiała wrażenie nie zainteresowanej, nie zrażając się kontynuował rozmowę z nią. Przedstawił się jako John Dutton i znów zobaczył zaintrygowanie na jej twarzy, które szybko ukryła. Opowiedział jej, że właśnie skończył szkołę, wybiera się na Oxford (usłyszał tą nazwę od jednej z oszałamiających blondynek) i ma zamiar wybrać się w lipcu do Hiszpanii. Niezła bajeczka.
      Z każdym drinkiem robił się coraz bardziej rozmowny. Nigdy nie pozwalał sobie na wypicie takiej ilości alkoholu przy dziewczynie, którą chciał zaliczyć, lecz akurat ta sprawiała, że robił się nerwowy. Była jedyną dziewczyną, która musiał tak długo urabiać i to w niej go zaintrygowało. Miał ochotę poznać ją jeszcze bardziej.

      Po czterdziestu minutach monologu chłopaka, dziewczyna nareszcie odezwała się.

     - Ty masz problem, chłopaku – tylko tyle powiedziała, a on poczuł się jakby uderzyła go w twarz. To on jej tak komplementuje, a ona odpowiada tylko tyle? Miał już wstać z miejsca z zamiarem znalezienia przyjemniejszego towarzystwa na ten wieczór, lecz nagle ona złapała go za dłoń i spojrzała na niego. - Może przejdziemy się przewietrzyć? - zaproponowała i kiedy zobaczyła jego utkwiony wzrok w jej dłoni, natychmiast ją odsunęła po czym wstała z okropnie niewygodnego krzesełka i ruszyła w stronę drzwi.

      Chłopak bezwiednie ruszył za nią, myśląc, że jednak dziś coś zdobędzie. Przybrał minę ważniaka i puścił oko do wszystkich zazdrosnych i wzburzonych mężczyzn w barze. Ona jest dziś moja, idioci, pomyślał i może to za duża ilość picia rzuciła mu się na mózg, ale pokazał gest, którego nauczył się od mugoli. Środkowy palec. Zaśmiał się i wyszedł.

      Podbiegł do niej, bo wyprzedziła go na kilka kroków. Skręcili w jedną z uliczek, prowadzących na obrzeża. Zaproponował jej, żeby poszli do jego mieszkania, mając na myśli ciasną kawalerkę, w której sam był gościem.

      Doszli do wysokiego budynku w milczeniu, składającego się z kilku mieszkań. Był ponury i wcale nie zachęcał do mieszkania, lecz był blisko wszystkich ciekawych barów, więc on, niewiele myśląc, od razu wynajął mieszkanie na drugim piętrze, miesiąc temu. Zaprowadził ją po schodach, otworzył mieszkanie i zaprosił do środka, gdzie panował sterylny porządek, a na kredensie leżała jego różdżka, którą szybko schował, mając nadzieję, że dziewczyna nie zauważyła tego gestu. Zauważyła, ale nie skomentowała.

      Znajdowali się w ładnym małym mieszkanku. Uśmiechnęła się i jakby znała plan pomieszczeń, poszła w stronę kuchni, po czym usiadła na stołku i zaśmiała się, widząc jego zmieszaną minę.

     - Kawę, poproszę – powiedziała tonem nie znoszącym sprzeciwu i obkręciła się tak, aby spoglądać się na jego malutki, zgrabny tyłeczek, kiedy ten robił jej kawę – tak przyziemną rzecz. Polubiła kawę, odkąd pierwszy raz ją spróbowała, czyli jakieś kilka dni temu i wiedziała, że jest dosyć popularna.

      Zrobił dwie kawy, choć nie lubił jej smaku i zaprosił ją do salonu. Pierwszy raz zaprosił dziewczynę do tego mieszkania i czuł się nieco niezręcznie. W salonie stały dwie, ciemnoniebieskie pufy i jedna sofa, które idealnie komponowały się z białą ścianą. Usiadł na kanapie, mając nadzieję, że dziewczyna zrozumie aluzje i usiądzie obok niego, lecz ona wybrała pufę. Usiadła i założyła nogę na nogę, uśmiechając się zalotnie do swojego rozmówcy.

***

      Blondyn obudził się na kanapie, czując ból kręgosłupa, kiedy się przeciągał. Do tego bólu, doszedł jeszcze ból głowy i już wiedział, że wypił wczoraj za dużo. Przypomniawszy sobie co się wydarzyło wczoraj, wstał szybko i ruszył żwawym krokiem do sypialni, która była na przeciwko kuchni. Miał już wejść do pokoju, gdy usłyszał za sobą głos.

      - Tu mnie nie ma – zachichotała jak mała dziewczynka i podeszła do niego z kubkiem parującej kawy – dobrze ci zrobi – powiedziała. Spojrzała na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy i dodała: - Może nie możesz wszystkiego naprawić, ale możesz jakoś to zrekompensować – powiedziała szczerze i ruszyła w stronę drzwi, dobrze wiedząc, że chłopak zrobił zdziwioną minę. Odwróciła się jeszcze, trzymając dłoń na klamce. - Dzięki za nocleg, Malfoy... Chociaż może powinnam powiedzieć John? - zachichotała znów – Możesz już wyjąć swoją różdżkę, ona nie gryzie – puściła oczko,widząc szok na jego twarzy i wyszła.

      Chłopak wybiegł za nią na klatkę i zdążył jeszcze złapać ją za przegub.

     - Kim...? - zaczął nieco brutalnie, ale dziewczyna przerwała mu.
     - Kim jestem? Tym kim ty. Ale mówią na mnie Astoria. Przynajmniej tak było ostatnio, a poza tym... Wszystkiego najlepszego, Draco – zaśmiała się perliście i już jej nie było. 
     A Draco myślał tylko o tym, że nie zapytał jej się o numer telefonu, choć wcale go nie miał i wiedział, że ona pewnie też nie.