PROLOG

~ *** ~

Cześć!

Postanowiłam wrócić do pisania, niektórzy może będą pamiętać mnie jako Raven z opowiadania o dalszych losach Astorii Greengrass. Zrezygnowałam, ale moje pomysły nie uleciały z dymem, więc postanowiłam wrócić. Mam nadzieję, że wykażecie trochę zrozumienia i zostawicie po sobie komentarz, decydując czy warto kontynuować dalsze losy Draco, w które wplącze się również panienka Greengrass, czy raz na zawsze dać sobie spokój z pisaniem. Witam Was ciepło i zapraszam do przeczytania prologu.

white raven

~ *** ~

Prolog

 

zima 1999

     Chłopak, a raczej już mężczyzna o blond włosach, tak jasnych, że niemalże białych, deportował się z cichym trzaskiem na jedną z uliczek biegnących przez Londyn. Nie był sam. Towarzyszyła mu urodziwa i smukła szatynka o ostrych rysach twarzy. Nie sprawiała wrażenia przyjemnej kobiety, z którą można by pogawędzić przy herbacie o nowych szatach u Madame Malkin.

     Strzepnęła wyimaginowany pyłek ze swojej szaty, która wyglądała jakby była wyszyta galeonami. W południowym słońcu w środku zimy, od płaszcza owej damy odbijały się złote refleksy, które oślepiały przechodniów części męskiej, a u kobiet wywoływały naturalną, genetyczną zazdrość. Nie było osoby, która przechodząc przez mało ruchliwą część miasta, nie zwróciłaby uwagi na tą niecodziennie ubraną, urodziwą, prawie z magazynu parę, która wyglądała jakby nawet nie zdawała sobie sprawy z obecności mieszkańców. Bo kto by się przejmował głupiutkimi mugolami?

     Blondyn złapał szatynkę z rękę i uśmiechnął się do niej, jednocześnie puszczając zadziornie oko. Ale każdy zauważyłby, że młody chłopak, stwarza tylko pozory, na które ciężko byłoby się nabrać. Po sposobie jego ruchów widać było zdenerwowanie i strach (ależ ten chłopak pochodzi z wielkiego rodu, nie może się bać!), jednak jego partnerka wspaniałomyślnie nie dała po sobie poznać, że nie wierzy w jego przesłodzony i fałszywy, dobry nastrój. Wiedziała, że nie może pokazać po sobie zwątpienia, teraz był ważny ktoś inny, nie ona.

     - Schowaj tą różdżkę, Malfoy – powiedziała ostro dziewczyna, która próbowała zrekompensować siebie w swoim sumieniu za za dużą ilość uczuć do młodzieńca. Zaczynała przerażać ją świadomość, że martwi się o kogoś innego, a o sobie czasami wręcz zapomina! Kim ona jest? Mięczakiem? Może powinna była trafić do Hufflepuffu skoro zrobiła się taka... ckliwa? Wzdrygnęła się na samą myśl, co nie uszło czujnym, szarym oczom chłopaka, jednak nie skomentował tego.

    Draco otrząsnął się z zamyślenia, w które przed chwilką popłynął. Schował swoją różdżkę, która niezwykle idealnie pasowała do jego dłoni. Jednym z jego postanowień była zmiana różdżki, na taką, która nie będzie przypominać mu o koszmarze sprzed miesięcy. Dziś trzymał różdżkę 13 calową, z winorośli i rdzeniem z smoczego serca, elastyczną. Jego stara leży gdzieś w południowej Irlandii, gdzie zostawił ją pod przypadkowym bukiem. Nie chciał jej więcej widzieć, a to, że Potter mu ją oddesłał przez pewnego puchacza, nie było przemyślane, choć on sam uważał pewnie ten gest za przejaw dobroci.

     Nadal pamiętał jak wszedł do odbudowanego już sklepu Ollivandera i poprosił o nową różdżkę. Starzec prowadzący sklep, niegdyś wykazywał się niezwykłą energią i żywiołością, mimo tego, że nie był już pierwszej młodości. Kiedy Draco widział go ostatni raz w Malfoy Manor, wyglądał nieschuldnie, jego twarz była zapadnięta, niemal w głąb czaszki, a skóra wisiała na samych kościach. Jedyne co się w nim zmieniło to to, że wyglądał odrobinie schludniej, ale cień przemknął mu przez twarz, kiedy zobaczył młodego Malfoya, wchodzącego do sklepu. Niełatwo było zapomnieć tortury, których niedawno doświadczył.

     Mężczyzna proponował Draconowi przeróżne różdżki, nie kryjąc zdumienia jego prośbą. Na pierwszy ogień poszła brzozowa różdżka, która nie sprawdziła się, tak samo jak z berberysu, cisu, głogu, grabu, brzozy i tarniny. Blondyn, coraz bardziej zniecierpliwiony przechodzącymi różdżkami w jego rękach i ich niezgrabnością, zaczął powoli się denerwować. Po sprawdzeniu i odrzuceniu już 24 różdżki z kolei, nagle z półki spadło pudełko z różdżką, która po otwarciu się pudełeczka, trysnęła wielobarwnym światełkiem i wypadła, turlając się po podłodze.

     Starzec, na którego obliczu, pooranym zmarszczkami wystąpiło zaintrygowanie, złapał wciąż wierzgający się przedmiot i podniósł niezwykle delikatnie. Nastąpiła cisza, a Draco słyszał tylko stukot delikatnych obcasów w znoszonych butach pana Ollivandera, który kierował się w jego stronę, trzymając różdżkę. Kiedy Draco dotknął różdżki, która nadal leżała na dłoni mężczyzny, zdarzyło się coś wyjątkowego. Sklep został oświetlony bijącym blaskiem z owego przedmiotu, a osoby przebywające w tym pomieszczeniu, czyli tylko dwaj panowie, musieli zasłonić ręką oczy, gdyż światło było nie do wytrzymania.

     - To interesujące, panie Malfoy – odezwał się staruszek, kiedy chłopak złapał różdżkę już całą dłonią i światło znikło, jakby ktoś nacisnął wyłącznik. - Może różdżki powinny być wybierane jeszcze raz po zakończeniu nauki w Hogwarcie? - zapytał jakby sam siebie i odszedł za ladę, dając znak młodzieńcowi, aby podszedł bliżej.

     - Może mi pan wyjaśnić? - zażądał Draco, zapominając o swoim aroganckim tonie, który zawsze używał. Ucknął się po chwili i przybrał maskę znudzenia na twarzy. Podszedł nieśpiesznie i oparł się o kontuar, tym samym pozwalając mówić rozmówcy.

     - Bo widzi pan, panie Malfoy – powiedział śpiesznie mężczyzna – różdżki mają przeróżne rdzenie, a każda ma zupełnie inne właściwości. - dokończył po czym zniknął w półkach, aby po chwili nieść naręcze różdżek. - Berberys odpowiada za rzucanie dobrych klątw i uroków, niezwykle lojalna – mówił, pokazując na różdżkę w kolorze ciepłego brązu, po chwili pokazał ciemnobrązową – a grab jest idealny dla osób o dużej pasji, jak pańskiej, niemalże szaleńczej – Ollivander zdał sobie sprawę co powiedział i zaczęły drżeć mu ręce – oczywiście, nie chciałem pana urazić – powiedziawszy to skłonił się nisko, lecz Draco machnął tylko lekceważąco ręką, każąc mu kontynuować. Zdenerwowany, pokazał na inną różdżkę, niezwykle elegancko zdobioną – brzoza, niezwykle droga, ale idealna do pojedynków i przede wszystkim wykwitna – odłożył ją i chwycił następną – tarnina, oczywiście wojowniczy charakter, do czarnej magii, jak i przeciwko niej. A to pozostałe trzy, których rdzenie panu również proponowałem. Ludzie posiadający cisową różdżkę dokonywali wielkich czynów, czasem zakazanych, ale wciąż wielkich. Tarninowa różdżka, ach! Wojownik, panie Malfoy. Głóg jest również potężny, uzdrawia, lecz i kaleczy! A pan, paniczu Malfoy, ma winorośl. - Machnął różdżką i sterta, którą wyjął, grzecznie odleciała i każda z różdżek wróciła na swoje miejsce. - Winorośl jest nie do końca zbadana. Miałem tylko kilka wykonanych z tego rdzenia. To właśnie ostatnia, ta którą trzyma pan w swojej dłoni. Kilka lat temu, przedostatnią wzieła panna Granger. Są one bardzo wrażliwe i wybredne, co do właściciela. Mówi się, że ludzie posiądający je to ci, którzy szukają większego celu...

     Z zadumy wyrwał go odgłos krakania i nagle nad głową przeleciał mu wielki kruk, który miał w sobie coś złowieszczego. Ale od niedawna Draco wszędzie widywał złe znaki, jakby Czarny Pan miał wybiec zaraz z alejki, za rozwalającym się domostwem po lewej, trzymając Czarną Różdżkę i grożąc mu, że go zabije, jednocześnie śmiejąc się szyderczo.

     Właśnie tak, przez większość czasu od II Bitwy o Hogwart żył Malfoy. Wzdrygając się na każdy trzask, wypatrując złych znaków lub czekając na Greybacka, choć ten już od dawna grzał miejsce w Azkabanie, gdzie osadził go Wizengamot. Więzienie od niedawna było lepszym miejscem, choć więźniowie wciąż przerażający. Dementorzy zniknęli, dzięki nowemu Ministrowi Magii – Kingsleyowi Shackleboltowi. Dużo się zmieniło, lecz nie czas i miejsce na rozpatrywanie zmian, wciąż zachodzących w świecie magii.

     Blondyn, idąc ramię w ramię z dziewczyną, rozglądał się za domem, który mógł należeć do niegdyś jego wroga. Zastanawiał się jak znajdzie dom, który przecież mógł być chroniony zaklęciami, ale o tym pomyślał dopiero teraz i zdał sobie sprawę jak nieprzemyślana była jego wyprawa. Szli, mijając ponure domy, widząc ciekawskie twarze mugoli poprzylepiane do niezadbanych okien. Każdy był ciekawy co w takiej dzielnicy robi para, która ewidentnie się wyróżniała.

     - To tutaj! - krzyknęła dziewczyna i pociągnęła go za rękę, wskazując na dziwną anomalię. Dom po lewej stronie miał numer 11, a obok niego stał domek numer 13. Nigdzie nie było śladu, lecz szatynka pokazywała uparcie na szczelinę, między domami. Draco zamknął na chwilę oczy, a gdy je otworzył domy zaczęły się rozsuwać, a między nimi wyłaniał się budynek.

     Był to kilkupiętrowy dom, o brudnych ścianach, z których miejscami odpadła farba. Okna ziały nieprzyjemną ciemnością, jakby już dawno nikt o nie nie zadbał. Drzwi wyglądały na równie sędziwe, co budynek. Nie miały żadnego dzwonka ani szpary na listy. Była tylko klamka w kształcie wijącego się węża. Mimo nieprzyjemnego wrażenia, Draco i jego partnerka podążyli w kierunku drzwi, wspinając się po dwóch stopniach. Nie wiedząc jak się zachować, Malfoy zapukał delikatnie w drzwi, modląc się w myślach, aby nikogo nie było w domu. Jednakże, drzwi już po chwili otworzył mu niewysoki chłopak, o wiecznie roztrzepanych włosach i spoglądający przez dawno już niemodne okulary. Jego twarz sprawiała wrażenie, jakby właśnie usłyszał dobry dowcip, lecz kiedy zobaczył na swoim ganku dwie postacie, uśmiech na jego twarzy zamarł.

     - Nie spodziewałem się tu Ciebie, Malfoy – powiedział chłodnym tonem Harry Potter.